We waren woensdag eigenlijk van plan om te gaan kanoën op de Elbe. Maar Free moest ’s nachts overgeven (hij haalde gelukkig nét de voortent!!!) en was ’s ochtends nog steeds zo slap als een vaatdoek. Daardoor kwamen we nogal traag op gang, ’s ochtends. Ik was al allerlei alternatieve plannen aan het maken wat ik net Lone zou kunnen gaan doen: misschien naar de vesting hier in Königstein, of een Ingress banner in Pirna, of met de trein naar Dresden? Rond de middag knapte Free wonderbaarlijk toch weer op, en besloten we toch te gaan kanoën. Maar inmiddels waren we zo laat dat alle kano’s waren verhuurd… Toch maar naar de vesting, dan? Of naar Pirna?

Het werd Dresden op 3 kwartier rijden. Free had inmiddels weer een half broodje op en dat leek goed te gaan. Tot we in Dresden het ene hobbel wegget na het andere bochtje namen, op zoek naar een parkeerplaats. Toen hoorden we opeens *blugh* van achter uit de auto. Zijn broodje kwam retour. Gelukkig hadden we nog een pan achterin staan, waar hij het in deed! In de parkeergarage hebben we de pan onder de auto gezet.

Free en Edwin hebben rustig een beetje rond gewandeld. En Lone en ik hebben een Ingress wandeling door het oude centrum gedaan. Mooie stad, hoor!!!

Eind van de middag begon Free weer trek te krijgen. Kan ik me voorstellen als je al zo lang geen eten hebt binnen gehouden.

Edwin, Lone en ik namen Varkens schnitzel met een ragout van varkensvlees en kaas, erwtjes en aardappel kroketjes.

Free nam de spaghetti met rucola, tomaatjes, pesto, basilicum en Parmezaanse kaas (en heel veel olijfolie). Het smaakte hem prima, maar toen hij klaar was met eten werd hij weer heel hangerig. Ik hield mijn hart vast… Maar het ging goed: hij hield zijn eten binnen: zijn zus gaf hem in de auto een podcast te luisteren om hem een beetje af te leiden, en dat werkte!En terug in Königstein sprong hij al weer gezellig op de trampoline, samen met de kleindochter van Christina en Joris. Dus eh… hij is weer beter!